“Bir fenerin yoksa ve senin körlüğün
Gecenin körlüğünü ürkütmüyorsa,
Sesini kullan, sesinin yankısını,
Yarasalar gibi!
Ermiş değilsen, ermiş değilsen
Yanına kadınları al, köçekleri al,
Çalgıcıları topla başına!
Kral sen değilsen, olmasın başkası da!
Yoksa yürünecek yolun,
Söğüt ağacının altına çöker
Çubuk yontarsın,
Çubuk yontar ve hayal kurarsın!
Arada yalnızlığını kırpar
Kırpar put yaparsın, adam yaparsın,
Kral yaparsın, çoban yaparsın,
Sonra kızıla boyarsın hepsinin gözlerini!
Yoksa çiçeklerini saçacak bahçen,
Naralarını göğe duyurmak için,
İyi harmanlanmış düşüncelerden
Kerpiç dökersin, kule dikersin.
Yoksa söylenecek sözün,
Yoksa konuşmaya ne hevesin, ne cesaretin,
Ağzının kenarındaki gülü tükürür,
Boynundaki ipe çıngırak takar,
Boş arsalarda, yıkıntılarda,
Bilinçaltının bayırlarında ya da,
Çobansız keçiler gibi
Çalı çırpı ararsın kemirmek için!”
Cahit Koytak
TALSAYAK 